ဟိုး..ခပ္ေ၀းေ၀း
ႀကီးေကာင္ စ ၀င္ စ အသံ ေလး မွာ
ျပန္စရာအိမ္ မရွိရွာပါဘူး အ ေမ ရယ္
ကမၻေျမႀကီးေပၚမွာ အကုသိုလ္ပန္းေတြေ၀ပံုကလည္း
အဖူးေပၚ အညြန္႔တက္လို႔
တပ္မက္စရာပါလား အ ေမ
သံသရာေလး ေတးခ်င္ေတြက စီစီ
ပုရစ္ကေလးလို သားက ျမည္လို႔ေပါ့
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အ ေမ ရယ္
သားဘ၀ဟာ
ေျမေငြ႔ပ်ံ ညေလးတစ္ည ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
သားေလ
သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အသီးေတြ
ညြတ္အိေလးလံေနေအာင္ ထမ္းပိုးထားရေပမယ့္
ေပ်ာ္ရွာတဲ့
ကုန္ထမ္းသမား သလဲပင္ကေလးလို
အားက်မိတယ္။
အေမရယ္
ေလေတြထန္ေနေလေလ
သားမွာ ေႀကကြဲရေလေလ ပါပဲ
မိုးဦးအက်ေစာမယ္ဆိုတာလည္း
တကယ္ေတာ့
ေလာကဓံတရားပါလား
အိပ္စရာမရွိတဲ့ ညေတြမွာ
မိုးေတြသိပ္ရြာတာပဲ အေမရယ္။
အေမွာင္နဲ႔ စိုစြတ္
မိုးေရေတြ ရႊဲရႊဲနစ္လို႔
အသံေတြေတာင္ ငုတ္ေနခဲ့ပါျပီ အေမ။
ဆံုးရႈံးမႈသစ္ရြက္ေတြ မရွဴမလွနဲ႔
ကံဆိုးမိုးေမွာင္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ
သားဘ၀ရဲ႕ အပိုင္းအစေတြတဲ့လား
သားျငင္းဆန္တယ္ အေမ
အေမ မသိဘူးလား
အေမ့သားက ကဗ်ာဆရာေလ
အေမရဲ႕။
တကယ္ေတာ့လည္း အေမရယ္
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ
ဒဏ္ခံႀကိဳးေလး တစ္ေခ်ာင္းပါဗ်ာ။
အေမရယ္
ေဟာဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ
အေမ့သား ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာတာ
အျပစ္ရွိပါသလား အေမ
သားရဲ႕ အခ်စ္မွာေလ
ေဟာဒီ ကမၻာႀကီး နစ္ခဲ့ရင္ေတာင္
စစ္ျဖစ္ဖို႔ မေသခ်ာေတာ့ပါဘူး အေမရယ္။
ခုေတာ့
တစ္ျခားသူေတြ မျမင္မိတဲ့ အသံေလးကို
ေခါင္းအံုးအိမ္မိလို႔
အႀကင္နာအမဲ့ဆံုး ဆုလာဒ္ကို သားရခဲ့ပါတယ္။
အေမမသိဘူးလား
လူေတြရဲ႕အျပံဳးမွာ
ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ပါတယ္ အေမရဲ႕။
ဧည့္ခန္းနဲ႔ အိက်ႌေကာင္းမွ
ဆက္ဆံတတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ သေဘာထားကို
သား တူးတူးခါးခါး မုန္းတယ္ အေမ။
အေမရယ္
တစ္ျခားသူေတြ အတြက္ေတာ့
အရာရာဟာ
လက္တစ္ပစ္စာရယ္ပါ။
သားမွာေတာ့
ယူဇနာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာလို႔
သားေလ
ေရေရာထားတဲ့ ညရယ္လို႔ မရခဲ့ဖူးဘူး။
သားရဲ႕"ဘီး" ကေလးဟာေလ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါးလွပ္ေနသလဲ ဆိုေတာ့
ဆံျခည္မွ်င္ေလးတစ္မွ်င္ နင္းမိရင္ေတာင္
ဘီးက ထေပါက္သြားႏိုင္ပါတယ္ အေမ။
အလွ်ံညီးညီး မီးေတာက္မီးလွ်ံႀကီးထဲ
ေန႔စဥ္ ခုန္ ခုန္ ခ်ေနရတဲ့ ဘ၀ခရီး
အခမဲ့ညေတြ သိပ္ျပီး သိပ္သည္းလြန္းလွ
အေမရယ္
လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ႀကီး ကန္သြင္းခံရ
က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္မွာယြင္းမိလို႔လည္း အေမ
အဆုတ္က ႀကပ္ခိုးစြဲ မီးဖိုေခ်ာင္
ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တိုင္း ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တိုင္း
ရင္ေခါင္းႀကီးထဲ မီး ထ ထ ေတာက္တာ ျမင္ရ
အေမရယ္
အတြင္း လူမမာ တစ္ေယာက္ပါ။
ဒါေပမယ့္
သစ္သား ဘတ္(စ္)ကား အိုအိုႀကီး ခိုစီးလို႔
ကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ့စကီး ဆိုတဲ့ လူလည္းပါတယ္ေလ
လူနဲ႔သူနဲ႔ မတူေတာ့တဲ့ လူလို႔
လူေတြသူေတြ ေျပာခံရတဲ့ သားမိတ္ေဆြေပါ့
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေႀကာက္မတ္ဖြယ္ရာ ျပိဳလဲခဲ့ပါသလဲ
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ သမၼာေဒ၀ေတြလက္ထဲ ေရာက္မွာတဲ့လဲ
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေမးရင္းေပါ့
မ်က္စိတစ္မွိတ္ လွ်ပ္တစ္ျပတ္အတြင္းမွာ
ေသာမျဂိဳဟ္ေတြ ေခ်ာင္းေကာျဖစ္သြား
ဘ၀ကို ျဖစ္ညွစ္ႀကည့္လိုက္ေတာ့
လိေမၼာ္သီးကေလးမွာ
အခ်ိဳရည္က်န္ေသးတယ္
အို....
အသည္းႏွလံုးထဲမွာ
ပန္းေတြ အရမ္းပြင့္တာပဲ အေမရယ္။
ကုတ္အိက်ႌ၀တ္ခ်င္တဲ့ ေဆာင္းရာသီရယ္
မီးလွ်ံကင္မဲ့တဲ့ မီးလင္းဖိုႀကီးရယ္
ႏွင္းစက္ေတြကို
အေသခံေသာက္ခ်င္တဲ့ ျမက္ပင္ က ေလး ရယ္
လမင္းကို
ျပည့္ျပည့္၀၀ တိုက္ရိုက္မျမင္ခ်င္တဲ့ အျပံဳးရယ္
အေနအထိုင္မတတ္တဲ့ ေရပန္းတိုင္ကေလးရယ္
မိုက္တြင္းနက္နက္ ကဗ်ာေပၚ အခ်စ္ရယ္
မႀကာခဏ
လူလိမ္ခံရတဲ့
ရင္ထဲက ႀကယ္ျပာေလးရယ္
နကၡတ္မိမိ ေပ်ာ္ခ်င္ရွာတဲ့
အေပ်ာ္ကေလးရယ္
သားလက္ဖ၀ါးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားလို႔
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ သားဘ၀ေလးရယ္
အေမ့သားမွာ ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။
ထမင္းစစ္စစ္ စားခ်င္တယ္ အေမရယ္
အိမ္နံ႔ေမႊးတဲ့ အိပ္ယာမွာ အိပ္ခ်င္တယ္
ေျခေထာက္ေတြကို မီးဖို အေငြ႔ေပးခ်င္တယ္
ဗမာ ပရေဆး သန္႔သန္႔ ေသာက္ခ်င္တယ္
ျပီးေတာ့ ေဟာဒီလို
အေမ့မ်က္လံုး အေရာင္ကို မြတ္သိပ္ပါတယ္
ေတေပေလလြင့္ ျပီး ျပန္လာတဲ့သားကို
ကရုဏာသက္ျမဲသက္တဲ့ အေမ့အႀကည့္ေလ။
အေမရယ္
အေမ့ဆိပ္ကမ္း မကပ္တာႀကာျပီျဖစ္တဲ့
သား သေဘၤာေလ အေမရဲ႕။
က်ေနာ္ရိုးသားခဲ့ပါတယ္ အေမ
ဤသို႔ပင္ ပဲ့တင္ပါလိမ့္မယ္။ ။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
About ေန အ ေဝး
0 comments:
Post a Comment