(၆)
သူမ်ားအက်ႌကုိ
ငွါးမ၀တ္တတ္ပါဘူး
ရွက္တတ္တယ္
ယားတတ္တယ္
ရွက္တာကုိကယားယံလွရဲ႕။
ကုိယ့္အိပ္မက္ကုိပဲ
ယံုၾကည္သလုိခ်ဳပ္၀တ္တတ္လုိ႔
“အရူးတစ္ေယာက္” တဲ့
မ်က္လံုးေတြ
ၿပီး--ပါးစပ္ေတြ
ရင္၀တည့္တည့္ ထုိးစုိက္ခံခဲ့ရ။
ကၽြန္ေတာ့္အမွန္တရားက
ေရခဲေသတၱာထဲကေရကုိမွမဟုတ္ပါဘူး
ႏြားေျခရာခြက္ထဲကေရကုိလည္း
ေလးဘက္္ေထာက္ေသာက္တတ္တယ္။
မမစကားသံေတြမွာ
ေငြေစာ္မနံဘူး
မမပါးခ်ိဳင့္ဟာ
ျခေသၤ့ဂူမဟုတ္ဘူး
ျခေသၤ့ဂူဆုိရင္လည္း
ကၽြန္ေတာ္မေအာင္းခဲ့ဘူးေလ။
မနက္ခင္းတသုန္သုန္မွာ
မမ အၿပံဳးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္လုိ႔---
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာ
ေနရာေဒသ မရွိဘူး
ေငြေၾကးကိစၥမွာ
ေနရာေဒသေတြရွိရဲ႕။
အလကားရတဲ့ပုိက္ဆံကုိမလုိခ်င္ဘူး
အလကားရတဲ့ေက်းဇူးကုိမလုိခ်င္ဘူး
အလကားရတဲ့ရာထူးကုိမလုိခ်င္ဘူး
အလကားရတဲ့ဘဲြ႔တံဆိပ္ကုိမလုိခ်င္ဘူး
ရင္ဘတ္နဲ႔ထြန္ယက္ၿပီး
ရင္ဘတ္ေပၚကအသီးအပြင့္ကုိသာ
ကၽြန္ေတာ္တပ္မက္ပါရဲ႕။
လူတစ္ေယာက္မွာ
အက်ႌကုိယ္စီ
ေလာကဓံကုိယ္စီ
ယံုၾကည္မႈကုိယ္စီ
ရင္ခုန္သံကုိယ္စီ
ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေမာတတ္ပါၿပီ။
မနက္ခင္းတသုန္သုန္မွာ
မမ အၿပံဳးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္လုိ႔---
(၇)
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကလည္း
ႏႈတ္ခမ္းနီေတာင့္မဟုတ္ဘူး
မမကလည္း
လြယ္လြယ္မဆုိးတတ္ပါဘူး
ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ကလည္း
စီးကရက္အစီခံလုိမဟုတ္ဘူး
မမကလည္း
လွည္းက်င္းမပစ္ပါဘူး
ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။
မနက္ခင္းတသုန္သုန္မွာ
မမ အၿပံဳးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္လုိ႔---
မမရဲ႕ႏွင္းဆီပန္းေျခာက္
မီးရႈိဳ႕ပစ္လုိက္ပါ
အဓိပၸါယ္မဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕၀ါဒ
ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။
ကားေပၚကလူရဲ႕အိပ္ကပ္ဟာ
ေတာအုပ္တစ္ခုျဖစ္ရဲ႕
ျခေသၤ့ဟိန္းသံေတြ
မမမေၾကာက္ရြံ႕ဘူး
ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။
ကဗ်ာဆရာ့လြယ္အိပ္ဟာ
ေတာအုပ္တစ္ခုျဖစ္ရဲ႕
ျခေသၤ့ဟိန္းသံေတြ
မမ မေၾကာက္ရြံ႕ဘူး
ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။
လမ္းတဲြေလွ်ာက္ရင္
လမး္နဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ကုိသာၾကည့္မွာ
ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။
စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္
ေ၀းကြာဖုိ႔နာက်င္ရ
အိပ္စက္ဖုိ႔နာက်င္ရ
ႏွစ္ဦးခုိင္ၿမဲဖုိ႔
ႏွစ္ဦးေပးဆပ္ဖုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။
မနက္ခင္းတသုန္သုန္မွာ
မမ အၿပံဳးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္လုိ႔---
ေခတ္စနစ္အဆုိးေတြေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္ျခင္းေတြမေသခဲ့ဘူး
ႏွစ္ပရိေစၦဒေတြဖိသတ္မႈေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္ျခင္းေတြမေသခဲ့ဘူး
ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။
ေရာ္ရြက္၀ါေတြေၾကြသလုိ
ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္ျခင္းေတြမေၾကြခဲ့ဘူး
အညာေဒသက ေျမကြက္ေတြ ပက္ၾကားအက္သလုိ
ကၽြန္ေတာ့ခ်စ္ျခင္းေတြ မအက္ခဲ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။
မေသခ်ာမႈမွာ
သုခမႈမွာ၊ ဒုကၡမႈမွာ
အစာအိမ္မႈမွာ၊ ပုိက္ဆံမႈမွာ
ပူေလာင္မႈမွာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမွာ
နာက်င္မႈမွာ၊ ၾကင္နာမႈမွာ၊
အားလံုး
မမ အၿပံဳးုကိုတဲြခုိ
ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္
ကၽြန္ေတာ္ယံုပါတယ္။
မနက္ခင္းတသုန္သုန္မွာ
မမ အၿပံဳးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္လုိ႔---
(၈)
----------------------
----------------------
-----------------------
-------------------------
-------------------------
-----------------------
မနက္ခင္းတသုန္သုန္မွာ
မမ အၿပံဳးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္လုိ႔---
ေမာင္သစ္ေ၀ (ျမင္းၿခံ)
(၁၉၉၅)
ဒီကဗ်ာရွည္ဟာ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုစာေလာက္နီးပါးၾကာခဲ့တယ္။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာပုိဒ္ေလး အနည္းငယ္ထပ္တုိးထားပါတယ္။ မျပင္ဆင္ခဲ့တဲ့ စာသားေတြကုိလည္း ႀကိဳက္လြန္းလုိ႔ မျပင္လုိက္တာမဟုတ္ပါ။ အားနည္းခ်က္အခ်ိဳ႕ကုိ ေတြ႔ပါတယ္။ ငယ္မူငယ္ေသြး ဟန္ကုိလည္းေတြ႕တယ္။ ဒီကဗ်ာကုိ ျပန္ဖတ္မိတုိင္း အတိတ္ထဲအလည္သြားရသလုိ လြမ္းဆြတ္မႈကုိ ခံစားရပါတယ္။ အဲဒီခံစားမႈေတြကုိ စာဖတ္သူမ်ားဆီ သယ္ေဆာင္ေပးလိမ့္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေလးနဲ႔ တင္ဆက္လုိက္တာပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
About ေန အ ေဝး
0 comments:
Post a Comment