ဆာမူရိုင္းႏိုင္ငံေတာ္ကို
ဆာမူရိုင္းေတြ စုၿပီး ထူေထာင္လိုက္ၾကတယ္။
ဆာမူရိုင္းႏိုင္ငံေတာ္အလံက အနက္ေရာင္
ဆာမူရိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးက ဓားနဲ႔ျမားထုတ္လုပ္ေရး
ဆာမူရိုင္းေတြပဲ လယ္စိုက္ၿပီး
ဆာမူရိုင္းေတြပဲ ရိပ္သိမ္းၾက
မိန္းမဆိုတာ
ဆာမူရိုင္းႏိုင္ငံေတာ္မွာ အေဖ်ာ္ေျဖခံပစၥည္း
အလွျပင္တဲ့ ပညာကလြဲရင္ ဘာပညာမွမသင္ၾကရ
ဆာမူရိုင္းႏိုင္ငံေတာ္မွာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမရွိ
လိင္စိတ္နဲ႕
သတ္ခ်င္ျဖတ္ခ်င္စိတ္သာ ရွိရဲ႕။
ခ်ယ္ရီေတြပြင့္ခ်ိန္ဆို
ခ်ယ္ရီပန္းပင္ေတြေအာက္
ဆာမူရိုင္းေတြေရာက္လာၿပီး သစၥာေရေသာက္ၾကတယ္။
ဆာမူရိုင္းႏိုင္ငံေတာ္မွာ
ဆာမူရိုင္းရဲ႕သားနဲ႔
ဆာမူရိုင္းရဲ႕သမီးဟာ လက္ထပ္ထိမ္းျမားခြင့္ရ
ေခတ္အဆက္ဆက္
ဆာမူရိုင္းေလးေတြပဲ ေမြးဖြားလာၾက။
ဆာမူရိုင္းႏိုင္ငံေတာ္မွာ
ကဗ်ာမေရး
ပန္းခ်ီမဆြဲ
ဂစ္တာ မတီး
ျပဇာတ္ မက
ဆံပင္တိုလည္း မညွပ္ရ
မုတ္ဆိတ္လည္း မရိပ္ရ
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သတ္ခ်င္သတ္
မသတ္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ျပန္သတ္။
ဆာမူရိုင္းႏိုင္ငံေတာ္မွာ
ထမင္းစားခ်ိန္က လြဲရင္
အရြယ္ေရာက္ၿပီးသူတိုင္း
ေကာက္ရိုးအရုပ္ကို ဓားနဲ႔ခုတ္ေနၾကရတယ္။
ဓားခုတ္ခ်က္တိုင္း
ဓားခုတ္ခ်က္တိုင္း
“အရွင့္အတြက္”
“အရွင့္အတြက္” လို႔
အသံနက္ႀကီးေတြနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ၾကရတယ္။
ဒါေပမဲ့
ဆာမူရိုင္းႏိုင္ငံေတာ္မွာ “အရွင္သခင္” မရွိ
ဆာမူရိုင္းႏိုင္ငံသားတိုင္း ကၽြန္ေတြခ်ည္းပဲ။
မနက္ အရုဏ္တက္ၿပီဆိုတာနဲ႔
ေကာင္းကင္ပလႅင္ေပၚက
ထာ၀ရဘ၀ရွင္ ေနမင္းႀကီးကို
ဆာမူရိုင္းအားလုံး ရွိခိုးေနၾကေတာ့ရဲ႕။
မိုဃ္းေဇာ္
ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ ဇူလိုင္လ ၂၀၁၀
About ေန အ ေဝး
0 comments:
Post a Comment