( ၁၉၄၀-၅၀)
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္သတဲ့။ အဂၤလိပ္ေတြအ၀င္ဂ်ပန္ေတြျပန္လည္ ဆုတ္ခြာခ်ိန္မွာၿမိဳ ့ရဲ ့ေျမာက္ဘက္`ကပိုင္´ဆိုတဲ ့ ရြာကေလးဆီတစ္မိသားစုလုံးစစ္ေျပးခဲ့ရသတဲ့။ ရြာဦးေက်ာင္းမွာလည္းအေမတို ့လိုစစ္ေျပးသူ(ဒုကၡသည္)ေတြနဲ ့ျပည္ ့ေနသတဲ့။
ကၽြဲညီေညာင္ေနာင္ေတြအခ်ိန္ျပည္ ့နီးပါး ပ်ံ၀ဲေနလို႔ ဗုံးခိုက်င္းေတြထဲမွာ ထမင္းစားရသတဲ့။ စစ္အတြင္းမွာေရာဂါေတြကလည္း
ထူေျပာသတဲ့။အေမ့ေမာင္တစ္ေယာက္လည္းေက်ာက္ေရာဂါနဲ ့ဆုံသြားသတဲ့။ ကပိုင္ရြာကေလးမွာပဲျဖစ္သလိုသၿဂၤဳိဟ္ရသတဲ့။
စစ္ႀကီးျပီးသေလာက္ရွိေတာ့မွျမိဳ ့ကိုျပန္ႀကသတဲ့။
(၁၉၅၀-၆၀)
အဲဒီေခတ္ကမိန္းကေလးဆိုတာအတန္းပညာ သိပ္တတ္စရာမလိုဘူးတဲ့။အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တတ္ဖို ့ပဲ အေရးႀကီးသတဲ့။ အဲဒါနဲ ့ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္(၁၄)ႏွစ္သမီးမွာပဲေစ်းခ်ဳိသူျဖစ္သတဲ ့။
ရုံတိုင္းရုံတိုင္းတန္ေဆာင္တိုင္ဆို စစ္ကိုင္းေတာင္မွာကထိန္ေတြအျပိဳင္ခင္းႀကသတဲ့။ ေတာင္ရုိးတစ္ခုလုံးမီးေရာင္တထိန္ထိန္နဲ ့
အတီးအမႈတ္အကအခုန္ေတြနဲ ့ေပ်ာ္စရာအလြန္ေကာင္းသတဲ့။သႀကၤန္ဆိုအဲဒီေခတ္ကရုပ္ရွင္မင္းသား၀င္းဦးကျမိဳ ့မအလွျပ
ယာဥ္နဲ ့ေဖ်ာ္ေျဖသတဲ့။အေမက`ေမစပယ္´အကမ႑ပ္မွာစတားျဖစ္သတဲ့။ ေစ်းခ်ဳိသူမ႑ပ္ဆိုတာမရွိေသးဘူးတဲ့။
အေမကအဲဒီအခ်ိန္ တိုင္းရင္းေမ၊ ခ်ဳိေတးသံအစရွိိတဲ ့ဂ်ာနယ္ေတြမွာကဗ်ာလည္းေရးေနျပီတဲ့။ ကဗ်ာလာေတာင္းရင္
ေစ်းခ်ဳိသူဆိုင္ကေလးေပၚမွာပဲတစ္ခါထဲေရးေပးလိုက္သတဲ့။
(၁၉၆၀-၇၀)
ကၽြန္ေတာ္ ့အကိုနဲ ့အမေတြကိုအခုကၽြန္ေတာ္တို ့ေနတဲ ့အိမ္ကေလးမွာပဲ သူ ့ေယာကၡမကၽြန္ေတာ့္အဖြား သူနာျပဳဆရာမႀကီး ကိုယ္တိုင္ေမြးေပးခဲ့သတဲ့။ အဆင္မေျပခ်ိန္လမ္းေဘးမွာ ကေလးေတြကိုျဖစ္သလိုသိပ္ျပီးဆန္လည္းေရာင္းခဲ့ဖူးသတဲ ့။
(၁၉၇၀-၈၀)
ကၽြန္ေတာ္ ့အလွည္ ့က်ေတာ ့ေဆးရုံမွာေမြးသတဲ ့။ သခၤ်ဳိင္းကိုမ်က္ေစာင္းခဏခဏထိုးရသတဲ ့။ဆင္ေရျမႊာနဲ ့အခ်င္းက်သတဲ ့။ အဲဒါေႀကာင္ ့ကၽြန္ေတာ္ကႀကီးက်ယ္တာတဲ ့။ ကၽြန္ေတာ္ေမြးျပီးအေရာင္းအ၀ယ္ကလည္း တစ္အားေကာင္းသတဲ့။
ရန္ကုန္ကို တစ္လသံုးၾကိမ္ေလာက္ ဆင္းရသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကို ေက်ာက္တိုင္တံဆိပ္ေကာ္ဖီမႈန္႔ေတြ နို႔ဆီဘူးေတြနဲ႕ သူ႔အေမ
ကၽြန္ေတာ္႔ အဖြားကို အပ္ခဲ့ရသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္နွမေလးေယာက္ကို အိမ္ေရွ႔မွာ မ႑ပ္ၾကီးထိုးျပီး အၾကီးအက်ယ္ လွဴသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ကတံုး အတံုးမခံဘဲ ကိုရင္ ၀တ္သတဲ့။ နို႕ဘူးၾကီး စို႔လ်က္တဲ့။
(၁၉၈၀-၉၀)
အေမက ခရီးေတြသြားရတာကိုလည္း ၀ါသနာပါသတဲ့။ ဘုရားဖူးရတာ အျမတ္ပဲလို႔ တြက္ျပီး အပင္ပန္းခံ၊ နယ္ဘုရားပြဲေတြကို ေစ်းလိုက္ေရာင္းသတဲ့။ ပုဂံေရႊစည္းခံု ဘုရား၊ အာနႏၵာဘုရား ထီးတင္ပြဲ၊ ျမစ္သားပြဲ၊ ေကာင္းမႈေတာ္၊ ဆားေတာင္၊ ေရႊစာရံ၊ ေတာင္ျပံဳး အစရွိသျဖင့္ ဆယ့္နွစ္ပြဲေစ်းသည္ အစစ္ၾကီးေတာ့မဟုတ္၊ ေျခာက္ပြဲေစ်းသည္ၾကီးေပါ့၊ အဲဒီလိုျဖတ္သန္း အဲသလို အေတြ႔အၾကံဳေတြလည္း စံုခဲ့သတဲ့။ ဘုရားပြဲေတြမွာ အေမ ေရာင္းခဲ့တာေတြကေတာ့ အဲဒီေခတ္က ေတာသူေတာင္သားေတြအၾကိဳက္ ဆြယ္တာေရာင္စံုေလးေတြ၊ တဘက္ေလးေတြ၊ ပုဆိုးေလးေတြေပါ့။
၁၉၈၁ ခုနွစ္ မႏ ၱေလးျမိဳ႕ရဲ႕ ေရၾကည္ရပ္ မီးၾကီးေလာင္ေတာ့ အေမ့အိမ္၊ အေဖ့အိမ္၊ အမ်ိဳးေတြအိမ္ အားလံုး မီးထဲ ပါသြားသတဲ့။ အားလံုးကစဥ္ကလ်ား၊ အားလံုးအေျပးအလႊား၊ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ျပန္႔လွည့္မၾကည့္နိုင္တဲ့ နွစ္ကာလေတြ ျဖစ္သတဲ့။ အေမက သၾကၤန္ဆို ပလတ္စတစ္သၾကၤန္ ပန္းကံုးေတြကို ကိုယ္တိုင္သီကံုးျပီးေရာင္းသတဲ့။ ေနာက္ဆက္တြဲ နွစ္ကာလေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တကြ အားလံုး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိျပီးသား အျဖစ္အပ်က္ေတြေပါ့။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းၾကီးျဖစ္ခဲ့။ မႏ ၱေလးရဲ႕ အထင္ကရ ေစ်းခ်ိဳၾကီးကို အဆင့္ျမင့္ ေစ်းၾကီးတည္ေဆာက္မယ့္ စီမံကိန္း စတင္ခဲ့။
(၁၉၉၀-၂၀၀၀)
အေမက သူ႔ေခၽြးနဲစာေလးနဲ႔ စုျပီး၀ယ္ထားတဲ့ ေတာင္ျပံဳးရြာကေလးက အိမ္ကေလးမွာပဲ ေပ်ာ္သတဲ့။ မႏ ၱေလးနဲ႔ ေတာင္ျပံဳး ကူးခ်ည္ သန္းခ်ည္ေပါ့။
(၂၀၀၀-၂၀၁၀)
ပထမအၾကိမ္ မႏ ၱလာေဆးရံု၊ ဒုတိယအၾကိမ္ မႏ ၱလာေဆးရံု နဲ႔ ေဆးခန္း။ အေမ့ရဲ႔ ေရႊတစ္ေန႔ ေငြတစ္ေန႔ နွစ္ေတြ ေရာက္လာေပါ့။ အေမက သူ႔ဘ၀မွာတတ္ႏိုင္သေလာက္ မနက္တိုင္း ဆြမ္းေလာင္းခဲ့။ တနဂၤေႏြ ေန႔တိုင္းမွာ သက္သက္လြတ္စားခဲ့၊ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့၊ ၀ါဆို သကၤန္းေတြကပ္ခဲ့၊ မိုးေပၚက် ကထိန္ေတြ ခင္းခဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေသရမွာကိုေၾကာက္ေပမယ့္ မေၾကာက္ခဲ့။ ခႏၼာရွိရင္ ေ၀ဒနာရွိမွာေပါ့။ အေမ ဟန္ေဆာင္ခဲ့သလို မိသားစု၀င္ေတြအားလံုး ဟန္ေဆာင္ေနၾကတာကို အေမ သိသတဲ့။
(၂၀၁၀-၂၀၁၁)
၂၀၁၁ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၉) ရက္ တတိယအၾကိမ္ မႏ ၱလာေဆးရံု၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ျပႆနာေတြကို ေသြးေအးေအး နဲ႔ ေျဖရွင္းေပးခဲ့တဲ့ အေမဟာ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၆) ရက္ ညေန (၅) နာရီမွာ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
အသက္ေတာ့ မပါေတာ့ပါဘူး။
ခင္ေဇာ္ျမင့္
(ေဆာင္းမွာပြင့္တဲ့ေန – ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ား၏ ၀တၳဳတို အစုအေ၀း
About ေန အ ေဝး
0 comments:
Post a Comment