ဒီညေနခင္းဟာ သူ႔ညေနခင္းလို႔
ဒီႀကိဳးနဲ႔ ဒီစြန္ေလးဟာ ထာဝရဆက္သြယ္ျခင္းလို႔
ေဖေဖဟာ အရာရာကို ေအာင္ႏိုင္သူလို႔
ေတြးထင္ထားတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးတစ္စုံ၊ ေပ်ာ္လို႔
အျပာေရာင္ေနာက္ခံမွာ
အနီစက္ေလးတစ္စက္
သူခတ္ႏွိပ္ထားတဲ့ေကာင္းကင္ရဲ႕ တံဆိပ္ေတာ္
ျမင္ကြင္းထဲ ရုတ္တရက္
ေထာင့္ျဖတ္ဝင္လာတဲ့စြန္ကေလး
သူ႔အေဖာ္လို႔ထင္ခဲ့
သူ႔လက္ဟာတုံ႔ခနဲ
သူ႔ရင္ဟာဆတ္ခနဲ
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွာ မွန္စာမပါတဲ့ေမးခြန္း
သူ႔မ်က္ဝန္းမွာ အံ့ၾသတဲ့ နားမလည္ျခင္း
“ေဖေဖ
တျခားစြန္ေတြမွာ ဓားပါသလား
သားစြန္ေလးက ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား”
ကြ်န္ေတာ္
အေျဖကိုစဥ္းစားရင္း
သူ႕ေမးခြန္းေတြကို
ရစ္ဘီးထဲ ရစ္သြင္းေနမိတယ္
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သား လြင့္ေငး၊ ေငးေနရ
ျပတ္သြားတဲ့စြန္ကေလးကို စိတ္နဲ႔ လိုက္ဆယ္ေနၾက
အေမွာင္ေတြ ၿပိဳဆင္းလာၿပီသားေရ
မွန္စာတိုက္ထားတဲ့ လမ္းကေလးအတိုင္း
ကြ်န္ေတာ္က သားလက္ကိုဆြဲလို႔
သားက စြန္မပါေတာ့တဲ့ ရစ္ဘီးကေလးကိုကိုင္လို႔။
(သားငယ္ေလးစြန္ စ လႊတ္ေသာေန႔ အမွတ္တရ)
ကိုေရြး
ရတီ၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၄
ၾကည္လင္ေသာေရတံခြန္၊ ပၾကိမ္၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၁
About ေန အ ေဝး
0 comments:
Post a Comment