လူမမာတစ္ေယာက္လိုပါပဲ
ကမာၻႀကီးရဲ႕ လွ်ာေအာက္က သာမိုမီတာထိပ္ဖ်ား
ျပဒါးေတြ.....
ေပါက္ထြက္လွ်ံက်လာေတာ့မတတ္
ေကာင္းကင္ႀကီးစုတ္ျပတ္သြားေအာင္ ပူတဲ့ "ေႏြ"
အျပင္မွာ
ဖုန္မႈန္႔၀ါညစ္ညစ္၊ ပိုးေလာက္လမ္း ထူလပ်စ္ထ
ေျခာက္ေသြ႔ပြရႈပ္၊ သစ္ရြက္ကဲြစုတ္၊ ဖုတ္ကပ္ေပလူး
စိတ္ကူးေတြ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္။
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ညွီစို႔ပူေႏြး
ေလအေဟာင္းအေဆြးေတြ၊ ပိတ္ညပ္
အ... သက္... ရႈ... ရ... က်ပ္... တယ္...
ငါရယ္....
ပုပ္ရိေနတဲ့ ငါ့အေလာင္းရယ္...
အင္း! ထိုင္ေနဖို႔ပဲေကာင္းတဲ့.... "ေႏြ"
ေႏြဟာ....
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးႏွစ္ၿမိဳ႕ကို
"ရုတ္တရက္" သံုးလက္မေလာက္ ပု၀င္သြားေစခဲ့
ၿပီးေတာ့မွ... အပူဆန္႔ကိန္းနိယာမနဲ႔
ေပ်ာ္က်ျပန္႔ထြက္၊ ပက္လက္ႀကီးေတြ စီးဆင္းၾက....
ေႏြဟာ....
သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ
ေၾကကဲြျခင္းနဲ႔ ေနာင္တေတြအျပည့္အသိပ္ထည့္ယူၿပီး
ငါ့အခန္းထဲ တိတ္တိတ္ကေလး၀င္လာခဲ့
ေဟ့..... ငါလွည့္ၿပီး ဖမ္းလိုက္ရမလား..
ေကာင္မေလးေရ
တစ္ခုခု အယုယခံခ်င္ေနတဲ့ ေႏြဥတုအဖို႔
ငါတို႔ဘာမ်ားလုပ္ေပးရင္ ေကာင္းမလဲ?
ေတာက္! နည္းနည္းေတာ့ ေနာက္က်သြား...
တကယ္ဆို အားနာပါးနာပဲျဖစ္ျဖစ္
မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ၾကဖို႔ေကာင္းတာ.....
ေမ၊ ၁၉၉၄
မင္းခိုက္စိုးစန္
About ေန အ ေဝး
0 comments:
Post a Comment